Soms voelt het leven…
een beetje als een camera met een vuile lens: alles is er nog, maar het beeld is troebel.
De afgelopen tijd was precies dat — mijn lijf trapte op de rem met een dubbele slijmbeurs, gescheurde spier & nog even een frozen shoulder, mijn hoofd draaide overuren en mijn hart riep zachtjes: “Waar is de ontspanning gebleven?”
Na weken rust en wat frustratie begon ik iets te missen: fotografie.
Niet het werken, niet het moeten, maar het moment waarop ik achter de lens verdwijn en alles om me heen even stilvalt.
Dat gevoel van: klik — dit is van mij.
Laatst kreeg ik een berichtje: of ik een zangeres wilde fotograferen, samen met iemand die content maakt.
Mijn eerste reactie? “JA!”
Mijn tweede: “Oh wacht… mag dat wel van de Arbo?” 🙄
Blijkbaar mag je tegenwoordig alleen herstellen op de bank met een kruik, niet met een camera in de hand.
Maar laten we eerlijk zijn — creativiteit is óók therapie.
Ik fotografeer met rechts, dus mijn linkerarm heeft officieel stakingsrecht 🤭.
Met de camera op statief, wat rustmomentjes tussendoor, en een flinke dosis humor, kan ik precies doen wat me goed doet: kijken, voelen, vastleggen.
Ik noem het geen werk, ik noem het herstel in HD-kwaliteit.
Elke foto, elk idee, elk moment achter die lens brengt me weer een stukje dichter bij mezelf.
Dus ja — ik luister braaf naar de regels, maar ook naar mijn hart.
En dat zegt: blijf in focus, maar vergeet niet te lachen om de wazige momenten onderweg.
📸✨
Langzaam weer in focus. Eén klik per keer.
